Odkąd pamiętam, książki zawsze były moimi najlepszymi przyjaciółmi. W zależności od sytuacji, stawały się powiernikami łez i tajemnic, towarzyszami podróży oraz bratnimi duszami dzielącymi podobne przeżycia, pasje i pomysły (potrójne „p”), pojawiającymi się podczas długich, samotnych nocy, gdy szczególnie brakowało czyjejś obecności. Nigdy mnie nie opuszczały. Chowały się w plecaku między szkolnymi, grubymi podręcznikami, wypełniały każdą wolną przestrzeń w pastelowym pokoju, upiększając go różnymi kształtami, wyraźnymi barwami i zaczarowanymi literami, przypominającymi pochyłe pismo marzycieli, czarne znaki wystukiwane na maszynie do pisania, wokół których raz po raz pojawiały się małe, rozmazane plamki i trudne do rozszyfrowania inicjały, przywodzące na myśl pradawne, egipskie hieroglify. Papierowe krainy leżały w sypialni na lekko wygniecionych, aksamitnych poduszkach i zapraszały do świata, w którym o północy dyskretnie, pośród bajkowych szeptów, otwierały się drzwi. Pewnego wieczoru, gdy przechodziłam między regałami w jednej z księgarni, poszukując kolejnych tytułów, które mogłyby stać się częścią mojej codzienności, zupełnie przypadkiem natknęłam się na półki z obcojęzycznymi powieściami. Ogarnęła mnie niezwykła radość, ponieważ pierwszy raz od długiego czasu odnalazłam dobrze zaopatrzony sklep, gdzie znajdowały się wszystkie pozycje, które wcześniej przeglądałam na zagranicznych stronach internetowych. Mając każdą z nich na wyciągnięcie ręki, spędziłam …